czwartek, 26 czerwca 2008
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
BIOGRAFIA MANIC STREET PREACHERS
Początków Manic Street Preachers należy upatrywać się w zespole Betty Blue, który w 1986 roku w Walii założyli: James Dean Bradfield (gitara, wokal), Sean Moore (perkusja), Nicky Wire (prawdziwe nazwisko Nicholas Jones, gitara) oraz Flicker (prawdziwe nazwisko Miles Woodward, bas). W 1988 roku grupę opuścił Flicker, który uważał, że zespół zbytnio oddalił się od swoich punkowych korzeni. Pozostali muzycy postanowili kontynuować działalność, lecz zamiast poszukiwać nowego muzyka, obowiązki gitarzysty basowego przejął Nicky Wire. Zespołowi towarzyszył (jako gitarzysta, lecz przede wszystkim jako tekściarz) Richey James Edwards. Rok później, już pod nazwą Manic Street Preachers, ukazał się singel "Suicide Alley", który przyczynił się podpisania przez muzyków kontraktu z punkową wytwórnią Damaged Goods Records. Jeszcze w tym samym roku do sklepów trafiła EP-ka "New Art Riot", na której znalazły się cztery premierowe utwory. Materiał zwrócił uwagę mediów zarówno dzięki muzyce, jak i ostrym tekstom. W 1991 roku, już dla nowej wytwórni Heavenly Records, muzycy nagrali singel "Motown Junk", będący rozwinięciem stylu zapoczątkowanego na "New Art Riot".
W międzyczasie, dzięki kontrowersyjnym wypowiedziom członków grupy, Manic Street Preachers zyskali u dziennikarzy nienajlepszą reputację. W wywiadach atakowali m.in. ruch shoegaze (m.in. formacje Slowdive, czy My Bloody Valentine) oraz Madchester (Stone Roses). W styczniu 1992 roku muzycy dolali oliwy do ognia wydając singel "You Love Us". Oprócz utworu tytułowego (dotarł do 16. miejsca brytyjskiej listy przebojów), który był skierowany m.in. do dziennikarzy, na płytce znalazły się też kompozycje "A Vision Of Dead Desire", "We Her Majesty's Prisoners" oraz cover "It's So Easy" z repertuaru Guns N' Roses. Do "You Love Us" nakręcono teledysk, w którym pojawiły się odniesienia m.in. do słynnego okultysty Aleistera Crowleya, a Nicky wystąpił przebrany za Marilyn Monroe. W ramach promocji singla, Richey udzielił wywiadu Steve'owi Lamacqowi z "New Musical Express" (dziennikarz znany jest z ostrej krytyki wszystkiego, co wydaje mu się kolejnym, muzycznym trendem), w trakcie którego wyciął sobie żyletką na ręce napis "4 Real" ("naprawdę"). Muzyk został przewieziony do szpitala, gdzie złożono mu 17 szwów. Wkrótce potem zespół podpisał kontrakt z Sony i rozpoczął pracę nad swoją debiutancką płytą.
Album, zatytułowany "Generation Terrorists", miał premierę w lutym 1992 roku. Znalazło się na nim 18 piosenek o łącznym czasie trwania prawie 70 minut. Pierwotnie na okładce miało się znaleźć kontrowersyjne zdjęcie amerykańskiego fotografa Andreasa Serrano, na którym uwieczniony jest krucyfiks w pojemniku z moczem. Wytwórnia nie zgodziła się na ten pomysł i ostatecznie album ozdobiła fotografia przedstawiająca lewe ramię Edwardsa z wytatuowanym napisem "Generation Terrorists". Płytę, która sprzedała się w liczbie ponad 250 tys. egzemplarzy, promowało aż sześć singli. Zespół ruszył w światową trasę koncertową, zyskując dużą popularność m.in. w Japonii. Jeszcze w tym samym roku Manic Street Preachers wydali charytatywny singel "Suicide Is Painless", będący coverem piosenki wykorzystanej pierwotnie w serialu "M*A*S*H*". Był to pierwszy utwór wykonywany przez grupę, który dotarł do pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy przebojów.
W międzyczasie, dzięki kontrowersyjnym wypowiedziom członków grupy, Manic Street Preachers zyskali u dziennikarzy nienajlepszą reputację. W wywiadach atakowali m.in. ruch shoegaze (m.in. formacje Slowdive, czy My Bloody Valentine) oraz Madchester (Stone Roses). W styczniu 1992 roku muzycy dolali oliwy do ognia wydając singel "You Love Us". Oprócz utworu tytułowego (dotarł do 16. miejsca brytyjskiej listy przebojów), który był skierowany m.in. do dziennikarzy, na płytce znalazły się też kompozycje "A Vision Of Dead Desire", "We Her Majesty's Prisoners" oraz cover "It's So Easy" z repertuaru Guns N' Roses. Do "You Love Us" nakręcono teledysk, w którym pojawiły się odniesienia m.in. do słynnego okultysty Aleistera Crowleya, a Nicky wystąpił przebrany za Marilyn Monroe. W ramach promocji singla, Richey udzielił wywiadu Steve'owi Lamacqowi z "New Musical Express" (dziennikarz znany jest z ostrej krytyki wszystkiego, co wydaje mu się kolejnym, muzycznym trendem), w trakcie którego wyciął sobie żyletką na ręce napis "4 Real" ("naprawdę"). Muzyk został przewieziony do szpitala, gdzie złożono mu 17 szwów. Wkrótce potem zespół podpisał kontrakt z Sony i rozpoczął pracę nad swoją debiutancką płytą.
Album, zatytułowany "Generation Terrorists", miał premierę w lutym 1992 roku. Znalazło się na nim 18 piosenek o łącznym czasie trwania prawie 70 minut. Pierwotnie na okładce miało się znaleźć kontrowersyjne zdjęcie amerykańskiego fotografa Andreasa Serrano, na którym uwieczniony jest krucyfiks w pojemniku z moczem. Wytwórnia nie zgodziła się na ten pomysł i ostatecznie album ozdobiła fotografia przedstawiająca lewe ramię Edwardsa z wytatuowanym napisem "Generation Terrorists". Płytę, która sprzedała się w liczbie ponad 250 tys. egzemplarzy, promowało aż sześć singli. Zespół ruszył w światową trasę koncertową, zyskując dużą popularność m.in. w Japonii. Jeszcze w tym samym roku Manic Street Preachers wydali charytatywny singel "Suicide Is Painless", będący coverem piosenki wykorzystanej pierwotnie w serialu "M*A*S*H*". Był to pierwszy utwór wykonywany przez grupę, który dotarł do pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy przebojów.
Druga płyta formacji, "Gold Against The Soul", trafiła na półki sklepowe w czerwcu 1993 roku. Na krążku znalazło się 10 kawałków, które recenzenci określali mianem "bardziej grunge'owych" niż te z debiutu. Paradoksalnie, przed premierą płyty Edwards powiedział: "Chcemy oddać mocz na Seattle". Album dotarł do ósmego miejsca najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii, lecz jakiś czas później muzycy przyznali, że jest to ich najmniej ulubiona płyta w dyskografii. W tym czasie na jaw wyszły problemy, z jakimi borykał się Edwards – anoreksja, alkoholizm i tendencje autodestrukcyjne. W 1994 roku muzyk trafił do prywatnej kliniki medycznej. W sierpniu tego samego roku ukazał się trzeci krążek Manic Street Preachers, "The Holy Bible". Promował go singel "Faster", który dotarł do 16. miejsca brytyjskiej listy przebojów. Całość ozdobiła praca artystki Jenny Saville, zatytułowana "Strategy (South Face/Front Face/North Face)". Album jest uznawany przez fanów i krytyków muzycznych za najlepsze i najbardziej bezkompromisowe dzieło w karierze zespołu. Niestety, pozytywne opinie nie miały jednak przełożenia na jego sprzedaż. Co więcej, "The Holy Bible" nie ukazał się w Stanach Zjednoczonych, choć przygotowano nawet specjalny miks na tamtejszy rynek. W ramach promocji płyty zespół wystąpił w programie "Top Of The Pops", co z kolei zaowocowało tysiącami skarg od oburzonych telewidzów – Bradfield w trakcie występu miał na sobie kominiarkę, która wielu widzom skojarzyła się z terrorystami z IRA. 1 lutego 1995 roku Richey James Edwards wymeldował się z hotelu Embassy w Londynie i ślad po nim zaginął. Dwa tygodnie później odnaleziono jego samochód w pobliżu Severn Bridge, lecz od tego czasu nie dał żadnych znaków życia. Pomimo początkowych decyzji o zakończeniu działalności, rodzice Edwardsa zdołali nakłonić pozostałych członków grupy, by dalej grali pod nazwą Manic Street Preachers.
Pierwszym nagraniem grupy po zaginięciu Edwardsa była nowa wersja piosenki "Raindrops Keep Falling On My Head", która trafiła na "The Help Album", nagrany dla ofiar wojny na Bałkanach. Rok później premierę miała płyta "Everything Must Go". Teksty do pięciu piosenek były autorstwa Richeya, a pod względem muzycznym nowy materiał charakteryzowało bardziej komercyjne nastawienie – część krytyków tłumaczyła to fascynacją muzyków coraz bardziej wówczas popularnym nurtem brit pop. Do tej pory album osiągnął w Wielkiej Brytanii status podwójnej platyny i został w 1998 roku uznany jedenastą najlepszą płytą wszech czasów przez czytelników "Q Magazine". Pochodzący z niej singel "A Design For Life" dotarł do drugiego miejsca na liście przebojów w Wielkiej Brytanii, a sam krążek przyniósł muzykom nagrodę Mercury Prize. "This Is My Truth Tell Me Yours", kolejny studyjny album Manic Street Preachers, trafił do sklepów w 1998 roku. Promująca go piosenka "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" stała się pierwszym utworem grupy, który dotarł na szczyt brytyjskiego zestawienia najpopularniejszych singli. Kolejne kompozycje z płyty, "You Stole The Sun From My Heart", "Tsunami" oraz "The Everlasting" spowodowały, że krążek spotkał się z bardzo życzliwym przyjęciem na całym świecie. W 2000 roku zespół wydał limitowany singel "The Masses Against The Classes", który nawiązywał do początków działalności formacji. Pomimo bardzo słabej promocji, płytka dotarła do pierwszego miejsca listy najchętniej kupowanych singli na Wyspach. Rok później grupa zagrała koncert na Kubie i spotkała się z Fidelem Castro. Koncert i wycieczka zostały udokumentowane na płycie DVD, która trafiła do sklepów pod tytułem "Louder Than War". Podczas występu zespół zaprezentował publiczności kilka utworów zapowiadających jego szósty album. "Know Your Enemy", bo taki otrzymał tytuł, miał premierę w marcu 2001 roku. Eklektyczne kompozycje, które znalazły się na krążku, przyniosły dwie innowacje w karierze Brytyjczyków – Nicky Wire zadebiutował jako wokalista w piosence "Wattsville Blues", a James Dean Bradfield jako tekściarz ("Ocean Spray"). Dwa promujące "Know Your Enemy" single, "So Why So Sad" i "Found That Soul", trafiły do sklepów tego samego dnia.
W 2002 roku premierę miała składanka z największymi przebojami Manic Street Preachers, zatytułowana "Forever Delayed". Oprócz znanych już piosenek, na album trafiły też dwie premierowe kompozycje: "Door To The River" oraz "There By The Grace Of God". Rok później na półki sklepowe trafiła kompilacja z utworami ze stron B singli, niepublikowanymi wcześniej utworami i coverami, "Lipstick Traces". Na krążku znalazła się m.in. ostatnia piosenka nagrana przez Edwardsa przed jego zaginięciem, "Judge Yr'self". 1 listopada 2004 roku ukazał się siódmy album grupy, "Lifeblood". Płyta spotkała się z mieszanymi opiniami krytyków i tylko przez dwa tygodnie utrzymała się w zestawieniu najpopularniejszych albumów w Wielkiej Brytanii, docierając do 13. miejsca listy. Pod względem muzycznym było to znaczne odejście od stylistyki zaprezentowanej na poprzednich krążkach. 19 kwietnia 2005 roku Manic Street Preachers zagrali ostatni koncert na trasie "Past-Present-Future" oraz poinformowali, że robią sobie dwuletnią przerwę od występowania na żywo. W ramach podziękowania dla fanów, którzy przyszli na koncert, zespół przygotował EP-kę "God Save The Manics", która jakiś czas później została udostępniona do ściągnięcia za pośrednictwem oficjalnej strony formacji. We wrześniu tego samego roku muzycy nagrali utwór "Leviathan", który trafił na charytatywny album "Help – A Day In The Life", a następnie poświęcili się pracy nad solowymi projektami. 5 lutego 2007 roku Manic Street Preachers zapowiedzieli majową trasę koncertową po Wielkiej Brytanii. Podczas występów będą promować swój ósmy studyjny krążek, "Send Away The Tigers", który będzie miał premierę na początku maja. 19 marca na oficjalnej stronie grupy pojawił się nowy utwór "Underdogs", jednak pierwszym singlem z płyty będzie piosenka "Your Love Is Not Enough", nagrany przy współpracy z wokalistką The Cardigans, Niną Persson.
0 komentarze:
Prześlij komentarz